Nazwa gatunkowa:
Gryf Perytoński
Grupa:
Ptaki
Występowanie:
Nid, Peryton
Dieta:
Mięsożerne
Populacja:
Umiarkowana
Długość ciała:
200-300 cm
Rozpiętość skrzydeł:
200-250 cm
Masa ciała:
5-9 kg
–
Wygląd
Obie płcie ubarwione tak samo, podbrzusze w odcieniach bieli, wierzch może się wachać od beżu do brązu z ciemniejszymi i jaśniejszymi plamkami. Smukła sylwetka, skrzydła długie i wąskie, nogi upierzone z zakrzywionymi szponami. Jak wszystkie gryfy gryf perytoński również posiada pazurki na skrzydłach pomagające w podpieraniu się na lądzie. Ogon dwa razy dłuższy od ciała zakończony piórami w kształcie dwóch mniejszych „skrzydełek” pomagającymi w zwrotach podczas pikowania na ofiary. Na głowie można zaobserwować odstające pióra przypominające uszy. Zwykle położone poziomo i stawiane w momentach niepokoju lub godów. Szlara (talerzowato ułożone pióra wokół oczu i dzioba) w kształcie serca, wokół oczu rdzawa, na zewnątrz bieleje. Oczy czarne, umiejscowione z przodu głowy.
Odżywianie
Jako zwierzęta latające gryfy perytońskie potrzebują dużo energii, którą zapewnia dieta bogata w mięso. Te gryfy choć potrafią wyszarpywać kawałki mięsa to jednak preferują połykanie pokarmu w całości stąd ich ofiarami padają zwykle średnie ssaki jak zające oraz mniejsze myszy czy szczury.
Jak większość gryfy perytońskie posiadają specjalne pióra przypominające puch dzięki czemu potrafią latać prawie bezszelestnie i zbliżyć się do ofiary praktycznie niezauważone. Polują zwykle po zmroku. Umiejscowienie dużych oczu z przodu czaszki w połączeniu ze świetnym słuchem czyni je doskonałymi myśliwymi w ciemnościach. Namierzywszy ofiarę pikują bezszelestnie z góry łapiąc ją w zakrzywione szpony i zabijając uderzeniem dziobu w podstawę czaszki. 2-3 razy dziennie gryfy pozbywają się resztek niestrawionego pokarmu jak kości czy futro. Takie zwrócone kulki velirowie nazwali wypluwkami, które gryfy składają po za gniazdem zawsze w tym samym miejscu.
Środowisko
Gryfy Perytońskie, jak nazwa wskazuje, występują głównie na terenie Perytonu w Nid. Zamieszkują ośnieżone lasy i pieczary u podnóża gór. W stosunku do mieszkańców Nid są raczej zdystansowane i unikają większych osad. W okresie lęgowym bywają agresywne chcąc bronić swoje nienarodzone potomstwo. Zwłaszcza samce bywają bardzo terytorialne. Gdy znajdą odpowiedniego partnera zaczynają szukać miejsca na gniazdo. Gryfy perytońskie bowiem wiążą się na całe życie tylko z jednym osobnikiem. W większości przypadków gdy jedno z nich zginie drugie zwykle umiera z tęsknoty w niedługim czasie.
Lęgi
Zwykle jeden do dwóch lęgów w roku w okresie po zimie przy dużej obfitości pożywienia. Jeśli zwierzyny jest mało większość gryfów nie przystępuje do lęgów. Składają średnio 1-3 jaj. Jeśli po wykluciu zaczyna brakować pożywienia najsłabsze młode są wyrzucane z gniazda na pastwę innych drapieżników.
Długość życia
Gryfy perytońskie żyją z reguły dość krótko – większość z nich ginie podczas swojej pierwszej zimy. Spowodowane jest to trudnością w zdobywaniu pożywienia w mroźnym okresie i brakiem doświadczenia. Średnia długość życia osobników, które przeżyły pierwszą zimę wynosi ok. 10 lat. Rekordowa ponad 15.
Najsławniejszym gryfem perytońskim była biała samica – Naira udomowiona przez rodzinę królewską Perytonu. Zasiadała przy tronie na zebraniach rady i podczas audiencji. Miała również specjalnie dla niej przygotowane pomieszczenie w pałacu symulujące naturalne środowisko w postaci grot i nielicznych drzew.
Królestwo Perytonu posiada w godle skrzydła gryfa perytońskiego.