WYGLĄD ZEWNĘTRZNY
Obie płcie ubarwione tak samo, podbrzusze w odcieniach bieli, wierzch może się wachać od beżu do brązu z ciemniejszymi i jaśniejszymi plamkami. Smukła sylwetka, skrzydła długie i wąskie, nogi upierzone z zakrzywionymi szponami. Jak wszystkie gryfy gryf perytoński również posiada pazurki na skrzydłach pomagające w podpieraniu się skrzydłami na lądzie. Ogon dwa razy dłuższy od ciała zakończony piórami w kształcie dwóch mniejszych „skrzydełek” pomagającymi w zwrotach podczas pikowania na ofiary. Na głowie można zaobserwować odstające pióra przypominające uszy. Zwykle położone poziomo i stawiane w momentach niepokoju lub godów. Szlara (talerzowato ułożone pióra wokół oczu i dzioba) w kształcie serca, w okół oczu rdzawa, na zewnątrz bieleje. Oczy czarne, umiejscowione na przodzie.

WYMIARY
Długość ciała: 3-4m (ok 1m bez ogona)
Rozpiętość skrzydeł: 2-2,5m
Masa ciała: 5-9 kg
Samice nieco większe od samców

ZACHOWANIE
Jak większość gryfów gryfy perytońskie posiadają specjalne pióra przypominające puch dzięki czemu potrafią latać prawie bezszelestnie co pozwala im zbliżyć się do ofiary praktycznie niezauważone. Gryfy te polują zwykle po zmroku. Umiejscowienie dużych oczu z przodu czaszki czyni je doskonałymi myśliwymi w ciemnościach. Podczas polowania polegają przede wszystkim na świetnym wzroku i słuchu. Namierzywszy ofiarę pikują bezszelestnie z góry łapiąc ją w zakrzywione szpony i zabijając uderzeniem dziobu w podstawę czaszki. 2-3 razy dziennie gryfy pozbywają się resztek niestrawionego pokarmu jak kości czy futro. Takie kulki krasnoludy nazwały wypluwkami, które gryfy składają zawsze po za gniazdem w tym samym miejscu.

W stosunku do mieszkańców Nid są raczej zdystansowane i unikają większych osad. W okresie lęgowym bywają agresywne chcąc bronić swoje nienarodzone potomstwo. Zwłaszcza samce bywają bardzo terytorialne. Gdy znajdą odpowiedniego partnera zaczynają szukać miejsca na gniazdo. Gryfy perytońskie bowiem wiążą się na całe życie tylko z jednym osobnikiem. W większości przypadków gdy jedno z nich zginie drugie zwykle umiera z tęsknoty w niedługim czasie.

LĘGI
Zwykle jeden do dwóch lęgów w roku w okresie po zimie przy dużej obfitości pożywienia. Jeśli zwierzyny jest mało większość gryfów nie przystępuje do lęgów. Składają średnio 1-3 jaj. Jeśli po wykluciu zaczyna brakować pożywienia najsłabsze młode są wyrzucane z gniazda na pastwę innych drapieżników.

DŁUGOŚĆ ŻYCIA
Gryfy perytońskie żyją z reguły dość krótko – większość z nich ginie podczas swojej pierwszej zimy. Spowodowane jest to trudnością w zdobywaniu pożywienia w mroźnym okresie i brakiem doświadczenia. Średnia długość życia osobników, które przeżyły pierwszą zimę wynosi ok. 10 lat. Rekordowa ponad 15.