Na początku był wszechocean, z którego wyłoniła się pierwsza istota – Tytan Nid. Kolos przemierzał bezkres wód w poszukiwaniu lądu przez niezliczone milenia jednak nigdy go nie znalazł. Za dnia słońce prażyło jego skórę, krople potu spadały do wody, a ciężki oddech tytana formował się w chmury. Nocą zimne światło księżyca pot zmrażało tworząc lodowce, a z nich wyszły oszronione postacie. Olbrzymy o kształtach swojego stwórcy podążyły za nim. U kresu swych sił gdy siwa broda sięgała do kolan Nid odwrócił się. Wtedy pierwszy raz ujrzał swoje dzieci, które nazwały siebie jotunami. Były to twory burzliwe i nieokiełznane, które stały się pierwszymi mieszkańcami ziemi. Nid nie znalazwszy ziemi postanowił poświęcić się by stać się powierzchnią, po której jego dzieci mogłyby kroczyć. Nid zmarł, a jego ciało stało się światem, włosy przeobraziły się w lasy, a krew wypłynęła z jego wnętrza formując życiodajne rzeki dzielące świat na siedem skrawków lądu. Kości stwardniały i zmieniły się w minerały. Myśli zawisły na nieboskłonie objawiając się każdej nocy w postaci miliardów gwiazd, a ostatni oddech przeobraził się w wiatr. Krew zalewająca ziemię dała początek rasie trolli. Ożywionych skał, które wyszły z rzek. Był to lud spokojny i prymitywny, jednak po napotkaniu jotunów rozgorzała bitwa o panowanie nad światem nazwana później tysiącletnią burzą ponieważ wtedy właśnie z piorunów i ognia wojny zrodził się Othin.

Wojna i pioruny formowały się przez tysiąc lat materializując pierwszego boga. Othin zrodzony z burzy spojrzał na świat pogrążony w bestialskiej waśni i uznał, że czas z tym skończyć. Sięgnął w głąb ziemi wydobywając najczystsze metale i wykuł swoich popleczników, którzy raz na zawsze mieli załagodzić spór. Pierwszym z popleczników był wykuty ze złota Surtr, w którego serce Othin oprawił rubin aby ten miał siłę i zapał do zgładzenia awanturników. Za sprawą szkarłatnego kamienia broda i oczy Surtra zapłonęły żywym ogniem, a jego natura stała się nieprzewidywalna i porywcza niczym pożoga trawiąca lasy i pola. Następnym z powierników woli Othina był wykonany z najtrwalszego i błękitnego metalu oraz o mosiężnej brodzie Perit. Mistrz budownictwa i dziedzic sztuki kowalskiej. W jego serce Othin włożył najczystszy ze znanych mu klejnotów – diament, a jego misją było naprawienie świata po tysiącletniej burzy.  Następnie ze srebra i miedzi, z ametystem w sercu, wykuta została Arda. Za cel Othin powierzył jej zgromadzenie wiedzy i spisanie historii dla przyszłych pokoleń. Miała również być odpowiedzialna za nazwanie nowego porządku świata. Na koniec Othin stworzył ostatniego poplecznika wykorzystując miedź i ciemne żelazo. Nie włożył mu jednak serca z klejnotu tylko pozostawił pustkę mówiąc, że jego serca nie ma jeszcze na tym świecie. Lor, najmłodszy z dzieci Othina czekał w uśpieniu, mając się przebudzić, gdy jego serce wypłynie z serca świata.

Jotunowie zostali zgładzenia niemal doszczętnie, a ci którzy przeżyli uciekli na wschód. Nieliczne trolle, które ocalały po czystce Surtra ukryły się na całym świecie w leśnych i górskich grotach, schodząc głęboko pod ziemię. Gdy waśń została zażegnana powiernicy skupili się na powierzonych im przez Wszechojca zadaniach. Perit, zwany Twórcą, zaleczał ziemię i góry wnosząc majestatyczne budowle oraz mosty łączące podzielone lądy. Arda rozpoczęła swoją kronikę podróżując po świecie, poznając i spisując prawa nim rządzące. Jedynie Surtr, stworzony by niszczyć, nie miał celu istnienia. Po zniszczeniu jotunów i trolli jego ogniste serce wciąż pożądało rozlewu krwi. Udał się więc na zaśnieżone szczyty na zachodzie by tam swój zapał i emocje przekuć w sztukę runotwórstwa. Othin spojrzał na dzieła Surtra, a te spodobały się Wszechojcu. Zesłał wtedy na niego spokój, którego Ogniobrody tyle poszukiwał, a w miejscu kuźni Surtra wyrosła ognista góra.

Z harmonii jaka nastała, w samym sercu świata wykiełkowała pierwsza roślinka, która z czasem przerodziła się w górujące nad wszystkimi i wszystkim drzewo. Ogromny jesion nazwany przez powierników Othina drzewem świata. Z niego właśnie narodziła się Luvnat – matka natura, która dała początek wszelkiemu życiu. Za jej sprawą ziemia zazieleniła się, na ląd wkroczyły zwierzęta, a na niebie zaroiło się od wspaniałych ptaków. Luvnat wyciągnęła rękę w stronę Drzewa Świata i zagarnęła niewielką kroplę żywicy podarowując śpiącemu synowi Othina serce z bursztynu. Gdy Lor się przebudził Luvnat nazwała go Leszym – opiekunem lasów i natury.

Gdy wielkie dzieło stworzenia zostało ukończone Othin opuścił świat pozostawiając go opiece swoich dzieci. Powiernicy zaś podali sobie dłonie i rozeszli się na cztery różne krańce świata, a Luvnat dała im potomstwo, które nazwało dzieci Othina Praojcami swojej rasy – velirów.

Perit osiedlił się na wyżynach wśród górskich lasów i wraz ze swoim ludem wzniósł potężne miasto z kamienia. Na cześć swojego Praojca miasto to nazwane zostało Peryton.
Surtr, wrócił do ognistej góry, gdzie poświęcił się sztuce zaklinania magii. Jego potomkowie kontynuowali jego dzieła lecz również odziedziczyli jego ognisty charakter. Począwszy od wybudowania kuźni założyli królestwo Surta.
Arda udała się na północ lecz widząc jałowe góry zeszła pod ziemię by tam oddać się studiowaniu wiedzy tajemnej. Jej dzieci wybudowały bibliotekę kładąc podwaliny pod nowe królestwo Ardaman.
Lor, najmłodszy z powierników zabrał swój lud na południe, w gęste lasy późniejszego królestwa Lordrik, co znaczyło w języku velirów Gaj Lora, i nauczał tam druidyzmu.