WYGLĄD ZEWNĘTRZNY
Gryf Lordrikański, zwany również Gryfem Rudym lub Rudzikiem przez rdzawą barwę piór na skrzydłach i grzbiecie, zamieszkuje tereny Lordrik. Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce różnią się od samic jedynie jaskrawszym upierzeniem. Na podbrzuszu można dostrzec charakterystyczne dla tego gatunku prążki. Z wyglądu przypomina mieszankę sokoła z wilkiem. Posiada proporcjonalnie duży, żółty dziób i szpiczaste uszy oraz dość krótkie skrzydła, wykształcone na potrzeby dostosowania się do naturalnego środowiska, którym zwykle były gęsto zalesione tereny. Na czubku ogona, równego długości ciała, znajduje się wachlarz z piór pomagających w manewrowaniu między drzewami.

WYMIARY
Długość ciała: 1 m (2 m z ogonem)
Rozpiętość skrzydeł: 1,5-2,5 m
Masa ciała: 3-5 kg

ZACHOWANIE
Najbardziej aktywny za dnia. Po za okresem lęgowym prowadzi samotniczy tryb życia. Dorosłe osobniki przez cały rok przebywają w okolicy swojego terenu lęgowego i łowieckiego. Kiedy mowa o dłuższych dystansach to przeważnie młode gryfy podejmują wędrówki. Zwykle po to by znaleźć własne terytorium.

Gryfy Rude mają stosunkowo przyjazny charakter i nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla mieszkańców Nid. To przyczyniło się do licznych prób oswojenia tych ptaków, głównie w celach myśliwskich.

LĘGI
Gnieździ się przeważnie w koronach rozłożystych drzew. Samica składa zwykle 3-5 jaj na początku wiosny, a pisklęta po wykluciu zostają pod opieką obojga rodziców. Głównie samicy. Obserwowana podczas polowań krwiozerczość silnie kontrastuje z troskliwością rudzika w okresie lęgowym. Samiec dostarcza pożywienie do gniazda, natomiast samica rozdziela go między pisklakami. Po około miesiącu młode zaczynają wychodzić z gniazda na pobliskie gałęzie i podejmować pierwsze próby latania. Gdy opanują latanie towarzyszą rodzicom w polowaniach, a następnie, po upewnieniu się, że dzieci poradzą sobie same dorosłe osobniki przeganiają potomstwo by to mogło założyć własne gniazdo.